Czym jest ikona ?
 
  W ostatnich czasach coraz więcej chrześcijan traktuje Ikonę jak wspólne dziedzictwo.  Można by powiedzieć , że Ikona współcześnie, jest spoiwem łączącym wiernych Kościoła wschodniego i zachodniego chrześcijaństwa

 Ikona - (z gr. eikon, "obraz", "wizerunek", "portret") nie jest tylko obrazem sakralnym ozdabiającym świątynie Kościołów wschodniochrześcijańskiego świata, lecz posiada całe  bogactwo duchowe i przedstawia obraz zbawionego kosmosu.  

Ikona jest swego rodzaju oknem prowadzącym ku światu duchowemu.

W sensie teologicznym
Ikona jest obrazem jaki otrzymaliśmy przy stworzeniu: "człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boga"(Rdz 1,26-27). Człowiek jest żywą ikoną lecz z obrazem zaciemnionym przez grzech pierworodny. Jednakże przyjście na świat Jezusa Chrystusa pozwala nam mieć dostęp do Boga, możemy widzieć Jego oblicze "Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy jego chwałę" (J 1,14). Jezus Chrystus Jednorodzony Syn Boży jest  jedynym i prawdziwym Obrazem Niewidzialnego Boga. Wszystkie
Ikony są chrystocentryczne.

Ikona jest do modlitwy , jest dowodem obecności (uobecnieniem Chrystusa i Bogarodzicy i Świętych razem z nami), prowadzi do kontemplacji Boga.

Sztuka ikonografów jest "teologią w kolorach", całkowicie nieczułą na rzeczywistość. Nie jest ilustracją, kopią rzeczywistości, lecz uobecnia oryginał, czyni obecnym Pierwowzór-Chrystusa. Estetyka Ikony jedynie w małym stopniu zbliża nas do niezniszczalnego piękna, jest tylko jakby lekko zarysowanym konturem, bladym kolorem przyszłego zabawionego świata. Kontemplując Ikonę człowiek przypomina odzyskującego wzrok jak Uzdrowiony niewidomy przez Chrystusa (Mk 8,24).

Ikona jest dziełem opartym na tradycji i wypracowanych kanonach przez wieki.



Pisanie ikon było i jest czynnością świętą. Ikona , która w ubiegłych wiekach powstawała w klasztorach , pisana przez uprzywilejowanych mnichów, prowadzona przez światło Ducha Św. które prowadziło ręką twórcy, przekazuje prawdy objawienia Bożego i moc działania Bożego. Anonimowy autor ikony pisze ikonę doszukując się prawdziwego Obrazu Bożego, ale jednocześnie ikona tworzy człowieka i przypomina człowiekowi o obrazie Bożym, ukrytym w człowieku.

Dla zachowania ortodoksyjnych kanonów pisania ikon istnieją podręczniki malarzy ikon, -wzory ikonograficzne - dla ikonografa to podlinnik (gr.hermeneia) ze ścisłymi instrukcjami dotyczącymi procesu powstawania Ikony
 
Tak jak i symbolika ikony - kolor w ikonografii jest przede wszystkim symboliczny:

    Złoto: w hierarchii kolorów zajmuje pierwsze miejsce oznacza samego Boga, jasność Bożej chwały, światłość niestworzona
    Purpura: kolor króla, władcy - Boga w niebie, cesarza na ziemi
    Czerwień: oznacza ziemską, ludzką naturę, krew, życie, męczeństwo ,cierpienie
    Biel: czystość, nieskalaność, wspólnotę ze światem boskim�
    Niebieski: symbolizuje niebo, nieosiągalność tajemnicy, głębię objawienia
    Zielony: symbolizuje życie wieczne, wieczne kwitnienie, kolor Ducha Św.,kolor nadziei
    Brąz: kolor gołej ziemi,  tego co czasowe i nietrwałe; mówi o ludzkiej naturze, podległej śmierci
    Czarny: kolor zła i śmierci, symbol grobu i otchłani piekielnej, ale i tajemnicy


O TECHNICE

Podobrazie
    Ikonę piszemy na odpowiednio przygotowanej desce. Na początku dwukrotnie "przeklejamy"  deskę z każdej strony roztworem kleju króliczego o mniejszy stężeniu, następnie bardziej stężonym roztworem kleju króliczego przyklejamy gazę. Przygotowujemy grunt z kredy, roztworu kleju króliczego, miodu i oleju lnianego, i nakładamy do ośmiu warstw gruntu na przeklejoną deskę z każdą warstwą czekając do wyschnięcia. Kończąc szlifujemy grunt do gładkości, aby podłoże pod warstwę malarską oraz złocenia było bardzo gładkie. Tylną stronę i boki deski pokrywamy warstwą lakierobejcy, która zabezpieczy deską przed wilgocią i ewentualnymi pasożytami.

Szkic
     Początkujący ikonograf zaczyna od rysunku na kartkach rysunkowych zachowując zasady proporcji wyznaczone przez kanony. Szkic jest dość uproszczony. Następnie przy pomocy kalki przenosi rysunek na zagruntowaną deskę.
    Ikonograf już z pewną praktyką, szkic robi pędzelkiem bezpośrednio na desce. Poprawiając linie kilka razy stara się oddać jak najlepiej za pomocą rysunku przedstawienie, które zamierza napisać.
 
Etapy pisania ikon i złocenie

    Technika malarska, którą stosuje się w ikonie, to tempera jajowa, polegająca na połączeniu pigmentów, czyli sproszkowanych piasków, kamieni i roślin z emulsją przygotowaną z żółtka jaja kurzego i białego wina.
 Warstwy malarskie nakładamy laserunkowo, a wiec bardzo cienko na wpół przezroczystymi kolorami, do uzyskania porządanego koloru, w między czasie poprawiając wiele razy kontury rysunku wcześniej  przygotowanego. Wymaga to dużej cierpliwości, bo czynności te wymagają wielu powtórzeń.
  Następnie przyciemniamy i rozjaśniamy poszczególne elementy ikony. Zasada jest taka "od ogółu do szczegółu", a więc najpierw kończymy tzw."górki", budynki, szaty.
  Przechodzimy do części "licznoje" od ros.lik - to twarz i odsłonięte części ciała. Oblicze stanowi centrum ikony, przedstawia oczyszczoną z grzechu i przemienioną naturę ludzką, należącą już do świata duchowego. Oblicze określają oczy. Malowanie "licznoje" jest dokładne i wielowarstwowe i polega na stopniowym rozjaśnianiu - "ochrowaniu". Na końcu stawiamy cienkie białe kreski tzw.bliki-refleksy światła.
 Pędzle używane do pisania ikon muszą być wykonane z bardzo miękkiego włosia, i jest to włosie z sierści wiewiórki.
 Kolejnym etapem jest złocenie. Złoci się na mixtion lub pulmentu. Złote tło, złote nimby, asist są to elementy dekoracyjne, wyrażające przynależność do świata transcendentnego, wiecznego. Złoto które jest jednocześnie kolorem i światłem symbolizuje świętość, stan przebóstwienia, jedność, której źródłem jest Bóg. Do zrobienia asistu, czyli złotych linii na szatach, ewangelii i innych przedmiotach, używa się susła, czyli specjalnie przygotowanej lepkiej substancji, w którą wklepuje się za pomocą chleba złoto.

Wykończenie i podpis
    Ostatnim i ważnym a nawet koniecznym elementem ikony jest wykonanie nadpisów. Napisy wskazują na imiona przedstawionych osób lub wydarzenia ewangeliczne, są gwarancją wierności do oryginału i przez to ikona stają się miejscem obecności danego Świętego. Napisy są wykonane w języku greckim, cerkiewnosłowiańskim (cyrylicą) i często w wersji skróconej.
 Po wyschnięciu ikonę pokrywa się tzw.olifą, czyli werniksem, wytwarzanym z mieszanki olejów  i innych składników. Olifą pokrywamy powierzchnię ikony aby ją zabezpieczyć przed wilgocią i zabrudzeniem oraz dla utrwalenia kolorów, nadaniu barwom głębi i nasycenia.